හිඳින්නට මගෙ මතකයේ
හැංගිලා සදහට…..
කියනු මැන මන්ද ඔබ හට
අවැසි වනුයේ මගේ පෙම්වත……
රිදුම් දෙන ඔබ මතක අතරේ
හිඳින විට දෙසවන් අයා ගෙන……
නිහඬ වී හිඳි ඔබේ හද තුල
බොඳවෙලා ගියේ අපේ ආලය……
ඔබ අමතක කල අපේ පුරාවත
නොමැකුනු මතකය සඟවා යටිහිත
කඳුලු වසන් කර පවසමි ඔබහට
අසාධාරණ පෙම්වතා ඔබ……
Are you new to blogging, and do you want step-by-step guidance on how to publish and grow your blog? Learn more about our new Blogging for Beginners course and get 50% off through December 10th.
WordPress.com is excited to announce our newest offering: a course just for beginning bloggers where you’ll learn everything you need to know about blogging from the most trusted experts in the industry. We have helped millions of blogs get up and running, we know what works, and we want you to to know everything we know. This course provides all the fundamental skills and inspiration you need to get your blog started, an interactive community forum, and content updated annually.
මගේ ලෝකය පිරී තිබුණේ රැකියාවත් නිවසත් අතර දෝලනය වුනු අප්‍රසන්න ඒකාකාරී බවකිනි. මගේ හිත මිතුරු සොයුරෙක් මේ ලෝකයේ නිදහසේ සැරිසරන්නෙකු වු අතර මෙහි සිදුවන ජවනිකා පිලිබඳ ඔහුගේ පම්පෝරි කතා පමණක් අසා තිබුනු මා හට ඔහුගේ කයිවාරු කතා නිසාම මේ ගැන සොයා බලන්න ට සිතුනේ නිරායාසයෙනි .
මා මෙන්ම මෙහි සිටින සියලු දෙනාත් අද්‍යාපනයේ ඉහලට ගොස් විවිධ වු රැකියාවත් හි නිරත වුවන් වු අතර , මෙය ඔවුන් නිදහසේ හමුවන ප්‍රාසාංගීක සමාජ ශාලාවකි. මෙය, දවසේ අනිවාර්ය රාජකාරි වලින් හෙම්බත් වු සිත් සතන් , වෙහෙසින් මුදවන කදිම තෝතැන්නක් බව මට මුලින්ම හැඟිණ .
මෙහි රැදී සිටින්නන් ඕනෑම මාතෘකාවක් යටතේ කතා කිරීමට අති දක්ෂයෝය. සොඳුරු සිතුවිලි වලින් පිරුණු මනස් ඇත්තවුන් , ඒවා අපූරුවට පද පේලි බවට හරවති. ඒ සැනෙකින් ඒවාට සෞන්දර්යාත්මක ව උත්තර බැඳීමට ද ඔවුන් අති දක්ෂයෝය.
සරලව ම වැස්ස, හුලඟ, ආදරය වැනි සුන්දර මාතෘකා ගැනද , විරහව සහ වේදනාව වැනි හිත කකියවන පැතිකඩ මෙන්ම , සම්භාව්‍ය සාහිත්‍ය ඇතුළු අනෙකුත් මාතෘකා යටතේ ද ඔවුන් වදන් වලින් පෙලහර පාන අයුරු සැබැවින්ම ආශ්වාදජනක ය.
මේ ලෝකයත් සැබැවින්ම ඇලිස් දුටු විස්ම ලන්තය බඳු යැයි මොහොතකට මට සිතුනි.
මවිතයට පත් වු මා අයාගත් මුවින් නිදහසේ ඇවිද ගොස් මෙය නිජබිම කර ගත්තවුන් කතා කරන්නේ මොනවා දැයි විමසිලිමත් විය.
හර බර ලේඛන බොහෝය . ඒ සමහර දෑ මට නොතේරෙන තරම්ය .මවු භාශාවෙන් මෙන්ම කඩු හරඹයෙන්ද ඔවුන් අපූරුවට දස්කම් පානු මම දුටිමි . මේවාට හූ මිටි පමනක් තබන්නන් ද, විවේචනය කරන්නන්ද, මිසයිල ප්‍රහාර එල්ල කරන්නවුන්ද දස අතය.
මෙහි තහනම් නියෝග , වාරන නැතුවා සේය. තම තමන්ගෙ සිතැඟි නිදහසේ ප්‍රකාශ කිරීමට ඉඩ සැලසී ඇති හැටි බැලු හැම තැනම දුටිමි .
ගැහැනු , පිරිමි භේදයකුදු මෙහි නැත. ඔවුන් දෙගොල්ල හරි හරියට එකට එක කියා ගනිති. මේ බොහෝ දෑ මට නුහුරුය. නමුදු මම වින්දනයක් ද ලබමි.
මෙහි සිටින පතාක යෝදයෙක් මට කැමති දෙයක් ලිවිය හැකි බව ත්, මෙය ඒ තරමට සරල බවත් දැන්වීය. ඔහුගේ එම දැනුම් දීම මගේ හිතේ තිබු භිය ඉවත් කිරීමට මහඟු රුකුලක් වු බව විශේෂයෙන් සඳහන් කල යුතුය . නමුත් ඔහුගේ වචන මට නුහුරුය , නුපුරුදුය. ඔහු මා “උඹ” යන්නෙන් ඇමතීම මට අවුලකි. මූන දිග් වුයේ ඉබේටම ය. එය ගනන් ගත යුත්තක් නොවන බව මගේ හිත මිතුරා මට පැවසූයේ මට පරිභව කරමිනි . ඒකත් එහෙම දැයි සිතමින් මේ ලෝකයේ හැටි එහෙම යැයි හිත හදා ගතිමි .
ඔවුනොවුන් හඳුන්වා දීම සඳහා ඔවුන් අනවර්ත නම් පටබැඳගෙන ඇත.ඒ මන්දැයි මම නම් නොදනිමි .මේ ලෝකයේ එහෙම යැයි මම අසා තිබු නු නිසා, සහ වවුලාගේ ගෙදරට යන්නේ නම් අප ද එල්ලී සිටිය යුතු බැවින් මට ද එලෙස නමක් ආඳා ගැනීමට සිදුවිය .එම අනවර්ත නාමයන් පවා හාස්‍ය ජනකය.
වරෙක අභියෝගාත්මක ව කතා කරන ඔවුන් , වරෙක සහෝදරත්වයෙන් දෑත් දිගු කරයි.
හාවුන් , මුවැත්තියන් මෙන් සියුමැලි අන්ගනාවන්ද මෙහි නිදහසේ සැරි සරති.ඔවුනද පිරිමීන් මෙන් හරි හරියට වදන් වලින් දස්කම් විදහා පායි. මෙම අඟනන් ගේ කවි සිත් වලට ප්‍රේම කරන වුන් බොහෝය. ඒ අතර ඒ හිත් අයිතිකාරියන්ටද හොරෙන් , හොරෙන් love කරන අය නැතුවාම නොවේ. ඒ කවි සිත් ද ඒ තරමටම ප්‍රේමනීය බැවින් ඒ වටා රඟන බඹර කැල අමන්දානන්දයට පත්ව ඇති සෙයකි .
මට හැඟුනු පරිදි මෙය අමුතුම ලෝකයකි. ඒහෙත් ඒ අමුතු බව තුල සැඟවුණු සුන්දරත්වය ක් පිරී තිබූ අතර, සොඳුරු සෞන්දර්‍යයවාදීන් එම කරලිය තුල අපූරුවට රඟ දක්වයි. ආදුනිකයන් හට තම තමන්ගෙ දස්කම් ඉස්මතු වනතෙක් රඟන්නට ඔවුන් සෙනෙහසින් ආරාධනා කරයි.
මේ සියලු මා දුටු දෑට අමතරව, මීට හාත්පසින්ම වෙනස් වූ , පරිගණකය භාවිතයෙන් පමනක්ම මෙහි ලියන කියන අයත් ඇති බවත්, ඔවුන්ගේ සමාගම් මීට වඩා වෙනස් බවත් , එවන් අය මට තවමත් මුන ගැසී නැති බවත්, කෙසේ වෙතත් මෙහි පරිස්සමින් සැරි සැරිය යුතු බවත් ප්‍රිය මනාප පලපුරුදු සාමජිකයෙක් හීන් හඬින් මගේ කනට කොඳුරා යන්නට ගියේය .
අතරමං නොවී කතරගම යෑමට නම් හරියට ම දැනගෙන සිටිය යුතු බව කුඩා කල අම්මා කියා දුන් අයුරු යලිත් මතක් විය.
සිතුවිලි අරනක
දැහැනකට සමවැදී
කියවද්දි ඔබ – මගේ හදවත
මගේ දෙනයන තුලින් ඉහිරුනු
කඳුලු පිනි කැටි සෙමින් පිසදා
තුරුළු කරගෙන ඔබේ වදනින්
අහිංසක මගේ හද වෙත
සිසිලසක් ගෙනා බව
නොදනී මුත් ඔබ සබඳ
ලෙන්ගතු වදන් වැකි
හිත යටින් පිරවෙද්දී
රිදුනු හද හිනැහුනා
මගහැරී තිබුනු දුක් .
හිත නිවන සොඳුරු හිත
හිමිව ඇති සබඳ ඔබ
තුති ඔබට සහා ඔබේ
සන්වේදී හද මඬලට
තැවරුවාට හිතේ පාට .
වසන්තය ඉක්මවෙමින් තිබූ…..
සිනහව වියපත් වෙමින් තිබූ…….
ජීවිතය මගහැරුනු
ව්ඩාබර මගේ හිතට
සිසිලසක් ගෙනාවාට
“මම කියන්නෙ නෑ මම ඔයාව අද ඉඳන් අතාරිනවා කියලා . ඒත් ඉස්සර වගේම මට ඔයා ලඟින් ඉන්න බැරි වේවි. ඒ වුනත් මාව විශ්වාස කරන්න , මට ඉඩක් ලැබුණු වෙලාවට මම ඔයාට කතා කරන්නම් .”
“කාලයත් එක්ක ඔයාට අද තරම් දුකක් දැනෙන එකක් නෑ. ඔයාට දැනෙන දුක අඩුවේවි. ඒක ඔයාගේ ජිවිතයේ ලොකු වෙනසකට ඉඩ සලසලා දේවි.”
“මට තේරෙනවා ජයන්ත , අපේ ජීවිත වල සමහර වැදගත් තීරන අපේ කන්ට්‍රෝල් එකෙන් එහාට ගිය ඒවා.”
“ඔයාට මේ වෙලාවේ තීරණය කරන්න වෙනවා මොනවාද ඔයා ඉස්සරහට කරන්නේ කියලා . ඔයාට ජීවිතය වෙනස් කරගන්න තීරණය කරන්න වෙනවා . මම කියන්නෙ කසාද බඳින්න තීරණය කරන්න කියලා .
කඩන් වැටෙන්න තිබුනු වහලෙ බිමටම කඩන් වැටුනා මාලනී ගේ හිත කුඩු පට්ටම් කරගෙන .
මුලු ලෝකයම එකවරම නතර වුනා වගේ මාලනී ඔහේ බලන් හිටියා කිසිම දෙයක් කියන්නෙ නැතුව .
මාලනී ට එයාගෙ ජීවිතය විසින් නැවත වරක් මතක් කරලා දුන්නා ඕනෑම කෙනෙක්ට , බලාපොරොත්තු නොවුනු ම වෙලාවක , අකුනක් වදින්න පුලුවන් බව , අපි කවුද කියලා වෙනසක් නැතුව .
ඒ වගේම ඊලඟ මොහොතේ මොනවා වෙයිද කියලා අපි කවුරුවත් නොදන්නවා බව.
මාලනී ට තේරුම් ගියා ඒ ඒ අවස්තාවන් සහ වටපිටාව අනුව , අපිට අපේ ජීවිත වල තීරන ගන්න සහ සමහර තීරන වෙනස් කරන්න සිදුවන බව.
ඒ නිසාම තමය, අම්මාත් නැතිව මේ ලෝකේ තනිවුනු මාලනී ගේ ජීවිතයට ජයන්ත නැවත ඇතුලු වෙන්නෙත් , ජයන්ත ගේ ජීවිතය සන්කීර්න වෙද්දි එයා මාලනී ගෙන් ඈත් වෙන්නෙත් .
“මම දන්නෙ නෑ ජයන්ත , මට තව කෙනෙක්ට ආදරය කරන්න , තව කෙනෙක් එක්ක ජීවිතය බෙදා ගන්න , පුලුවන් වෙයිද කියලා . ඒක කාලයට බාර දෙමු. ඒත් මම පොරොන්දු වෙන්නම් මම ඒකට උත්සාහ ගන්නවා කියලා .”
ඊට පස්සෙ දින, සති, මාස ගෙවිලා ගියා . ජයන්ත ,පොරොන්දු වුනු විදියට ම, මාලනී බලන්න ආවා . ඒත් ඉස්සර වගේම නෙමෙයි . අඩුම ගානේ මාසයකට දවසක් වත් එයාලා හමුවුණා . දවස ගානේ නොවුනාත් සතියකට වරක් වත් ටෙලිපෝන් කලා. විස්තර හොයලා බැලුවා .
මේ හැම දෙයක්මත් එක්කම , මාලනී ගේ හිතින් ජයන්ත ව එහාට කරන්න එයාට අමතක වුනා .
හැමදාම ආදරය කරපු ……. හිත පිරෙන්න ආදරය දීපු…… නැතිවෙයි කියලා බයෙන් හිටපු අයත් අහිමි වුනාට පස්සෙ , හෙට දවස , තව මොනවා අරන් එන්නද? මාලනී ට හැම වෙලේම හිතුනෙ එහෙම .
මාලනී හීන දැක්කේ ජයන්ත ඊලඟ ට මුනගැහෙන දිනය.
ජීවිතය , යතාර්ථය, මාලනී ව තෙරපා ගෙන ඉඳිද්දි, කවදාවත් ම යතාර්ථයක් කරගන්න බැරිවුනු ජයන්ත ගැන , හීන දැක්කාට වරදක් නැහැ කියලා මාලනී ට හිතුනා .
මාලනී පොත් කියවන්න පුරුදු වෙන්නේ ඔය අතරෙ . පොතක් ඉවර වෙන්න පොතක් කියෙව්වා. හිත දුකින් පිරෙන්න ඉඩ හොයලා දෙන , කිසිම දෙයක් සිදු නොවෙන හිස් කාල පරාස, මග හරවා ගන්න තමයි එයා, එහෙම කලේ.
ඔහොම කාලෙ ගෙවෙද්දි , ජීවිතයේ ඒකාකාරී බවට මාලනී ඇලුම් කරන්න පුරුදු වෙනවා . ඒත් එක්කම ඒ පාලු ජීවිතයේ ඇති නිස්කලංක බවට මාලනී තදින් බැඳෙනවා.
කතාව කියාගෙන යද්දී මාලනී බහින තැනටත් ලන් වෙලා . ආයෙමත් ඉඩක් ලැබුණු වෙලාවක ඉතුරු ටික කතා කරමු කියලා මාලනී බසයෙන් බැහැ ගත්තා.
චිත්‍රා ට හිතුනෙ මාලනී ගැන ආත්මානුකම්පාවක්. මාලනී දිහා බලන කෙනෙක් ට කීයට වත් හිතෙන්නෙ නෑ මාලනී මේ තරම් දුකක් හිතේ තියාගෙන ඉන්න කෙනෙක් කියලා. ඒ තමයි මාලනී ගේ ව්දිය. අපිට මුන ගැහෙන අයගේ ජීවිත වල මතු පිටින් පෙනෙන දර්ශනයට යටින් මොන තරම් දුක් දොම්නස් තියෙනවාද කියලා චිත්‍රා ට හිතුනා.
ගෙදර ගිය මාලනී ට කිසිම දෙයක් කරගන්න බෑරිව තෝන්තු වෙලා වගේ හිටියේ . කාලයක් තිස්සේ යට කරගෙන හිටපු මතකයන් ඇවිස්සීමත් එක්ක මාලනී ගෙ හිත විතරක් නෙමෙයි , මුලු ආත්මයම, කීරි ගැහිලා ගිහින් .
ගෙදර ත් කවුරුවත් නැති එකේ මාලනී තේ කෝප්පයකුත් හදාගෙන එයා හැමදාම හවසට නිදහසේ ඉන්න කැමති මිදුලේ ගල් බන්කුවෙන් වාඩි වුනා . තේක බොන අතරෙ ජයන්ත සම්බන්ධ හැම මතකයක් ම මාලනී ගේ දෑස් ඉදිරියේ හරියටම චිත්‍රපටියක් වගේ දිග හැරෙන්න පටන් ගත්තා .
අම්මාගේ මරනින් පස්සෙ , ජයන්ත ආයෙත් මාලනී ගේ ලෝකෙට ඇතුළු වෙද්දි, මාලනී ඒ පැත්තට ඇදිලා ගියේ හරියටම කාන්දමක් ඇදෙනවා වගේ. ඒත් මාලනී ගෙ හිත තිබුණේ තිගැස්සිලා.
ඒ දෙන්නා ආයෙමත් ලන්වෙලා හිටියත් , එය කිසිම කෙනෙක් අනුමත නොකරන සම්බන්ධයක් වෙලා . සමාජ සම්මතයෙන් බැහර වුනු කතාවක් වෙලා .
මාලනී ට මතක් වුනා එයා ඒ ගැන ජයන්ත ට කීවාම ජයන්ත කියපු දේ.
“මිනිස්සු ඔයාට දොස් කියයි ජයන්ත , ඔයාව හෙලා දකියි, කසාද බැඳලා ත් ආයෙත් පරන ආදරය අලුත් කරලා කියලා ”
“මිනිස්සු දාහක් මාව හෙලා දැක්කත්, මේ වෙලාවේ මේ ලෝකේ මාව වුවමනාම කෙනෙක් වෙනුවෙන් , එයාගෙ ජීවිතයට පුලුවන් විදියකට සතුට ගෙනත් දීලා කඩන් වැටීගෙන යන ජීවිතය ගොඩදාන්න උදව් වෙන එක වරදක්ද මාලනී ?”
“කවුරු හරි කෙනෙක් ඒක වරදක් කියලා කිව්වා වුනත්, ඒ කියන ඕනෑම කෙනෙක්ට වඩා මට ඔයාව වටිනවා.”
“මේ වෙලාව ඔයාට මාව වුවමනාම වෙලාව. මම කොහොමද ඔයාව අතාරින්නේ?”
“ඔයා ඒ ගැන හිතලා දුක් වෙන්න එපා.”
“දුකක් නැතිව ජීවිතයට මුහුණ දෙන්න .මගේ හයියත් අරගෙන ඔයා ජීවත් වෙන්න . මට පුලුවන් කල් මම ඔයා ලඟ ඉන්නම්.”
මාලනී ට මොන තරම් නම් අස්වැසිල්ලක් දැනුනාද ඒ වෙලාවෙ. අදටත් මතකයි, ඒ වචන ටික ඇත්තටම එයාට මොන තරම් හයියක් වුනාද කියලා .
ඇත්තටම මාලනී ජීවත් වුනේ ඒ හයිය සහ ආදරයට හේත්තු වෙලා .
ඒ හයිය කොයි තරම් කල් ලැබෙයිද කියලා දන්නෙ නැති වුනත්, ඒ ලැබෙන සතුටට මාලනී ඇලුම් කලා.ජයන්ත ගෙන් ඒ වෙලාවේ ලැබෙන සෙනෙහස වඩාත් ලෙන්ගතු ව, වඩාත් උනුසුම් ව මාලනී ට දැනුනා .
මාලනී පවතින තත්වයෙන් සතුටු වෙන්න උත්සාහ ගත්තත් එයාගෙ හිත ඇතුලේ මහා ලොකු හිස් බවකුත් නිරන්තරයෙන්ම තිබුනා .
ඒ වෙනකොට මාලනීට හිතිලා තිබුණේ මේ ලෝකේ , අපි ආදරය කරන අය ඇරුණු කොට කිසිම කෙනෙක් වත්, කිසිම දෙයක් වත් වැදගත් නෑ කියලා .
ආදරය කියන දෙය, පාරක දිග මනිනවා වගේ වත්, ගොඩනැගිල්ලක උස මනිනවා වගේවත් මනින්න බෑනේ. ඒත් ජයන්ත තමුන්ට, අවන්කව ආදරය කරපු බව සහා තවමත් ඒ ආදරය අඩු නැතුව තියෙන බවත් මාලනී තේරුම් අරගෙන හිටියේ .
ඇය කිසිම දවසක ජයන්ත ව තමන් වෙතට නැවත ඇද ගන්න උත්සාහ කලේ නෑ. ඉඩක් ලැබුණු විටක හා පුලුවන් අයුරින් ඒ සෙනෙහස අත් විඳිමින් ඇය ජීවිතයට මුහුණ දුන්නා .
සතියකට වරක් තමයි ඒ අයට මුනගැහෙන්න ඉඩ ලැබෙන්නේ .ඒ මාලනී තවමත් දුර බැහැර පලාතක සේවය කරන නිසා . ගොඩක් දවසට ජයන්ත කලේ ගමනින් භාගයක් දුරට වත් එයා කාරෙකින් යන එක, සිකුරාදා හවසට එයාගෙ වැඩ ඉවර වෙලා .හුඟක් දවසට මාලනී ට කුරුණෑගල ට එන්න කියලා ,එතන ඉඳන් ඒ දෙන්න එකට එනවා .රෑට කොහෙන් හරි දෙන්නාම එකට කෑම කාලා මාලනී ව ගෙදරට ගිහින් බස්සවනවා .
ජීවිතය ගෙවිලා ගියා ඔය විදියට , තව අවුරුදු හතරක් විතර .
ඒ වෙනකොට ජයන්ත ට දරුවෝ දෙන්නෙක් ලැබිලා. ජයන්ත ගෙ පවුලේ විස්තර , ප්‍රශ්න , දරුවන් ගැන , මේ හැම දෙයක් ගැන ම ප්‍රශ්නයක් කර ගන්නේ නැතුව කතා කරන්න පුලුවන් තරම් නිරවුල් ඒ දෙන්නාගේම හිත් දෙක ඒ වෙනකොට .
එන්න එන්නම ජයන්ත ගේ ලෝකෙ බැඳීම් වැඩි වෙන කොට, එයාට මාලනී වෙනුවෙන් ඉස්සර වගේම වෙලාව වෙන් කරගන්න බැරි වෙනවා. කෝල් කරන එක අතපසු වෙනවා . හැම සිකුරාදා ම ඉස්සර වගේ මාලනී ව මගින් ගන්න ගමනේ මගක් දුරට යන්න බැරි වෙනවා .
එතනදී මාලනී දුර්වල වෙනවා. අසාධාරණ වෙනවා. මාලනී දුක් වෙන්න පටන් ගන්නවා ජයන්ත වෙනස් වෙනවා කියලා .
“ඔයා මාලනී අසාධාරණ වෙන්න එපා .මම ඉන්න තැන ඔයා හිටියා නම්, ඔයා කසාද බැඳලා, මම තනියෙන් හිටියා නම්,මම මේ කරන දෙයින් අබ ඇටයක් තරම් වත් ඔයාට කරගන්න බැරි වෙයි. තේරුම් ගන්න මාලනී “.
ජයන්ත එහෙම කියද්දි, මාලනී ට වැටහුනා එයාට තව දුරටත් ජයන්ත වෙනුවෙන් දුක් වෙන්න අයිතියක් නැති බව.
“එහෙම තමයි ජීවිතය . කාලයත් එක්ක අපේ ජීවිත වල වෙනස් කම් සිද්ද වෙනවා. ඒවාට සමගාමීව අපිටත් වෙනස් වෙන්න සිද්ද වෙනවා .කාලයක් එකට ගෙවුණු අපේ ජීවිත, වෙනස් පාරවල් දිගේ යන්න පටන් ගන්නවා .”
“ඒකට මුහුණ දෙන්න මාලනී .”
ජයන්ත එහෙම කියද්දී මාලනී ගල් ගැහිලා ගියා . ආයෙමත් ජීවිතයේ තනි වෙන්න තිබුනු බය මාලනී ව අසරන කලා .
අපි අතරෙ හරි අවබෝධයක් තිබුනා මට මතක් වෙනවා මගේ ඉතාම සියුම් ඉරියව් පවා එයා මොහොතින් අඳුන ගන්නවා . අපි දෙන්නාගේ කැමති අකමැති දේවල් අපි දෙන්නාම නිවැරදිව දැනගෙන හිටියා .
උදාහරණයක් කිව්වොත්, මම කැමතිම පාට දෙක අළු සහා කොල කියලා , මම කැමතිම ගායකයා සුනිල් එදිරිසිංහ කියලා , ඒත් එක්කම මම ජෝතිපාල ලෝලියෙක් කියලා , ඒ වගේම මම කසුරි ට කැමතියි කියලා , ඩෝ නට් කන්න කැමතියි කියලා, ඉඳිආප්ප පොල් සම්බෝල සහ මාලු කිරි හොදි කන්න ආසයි කියලා.
ඒවගේම එයා කන්න කැමති ම කෑම, කැමති පාට, කැමති ගායකයෝ, කැමති සින්දු, කැමති තැන්, හැම දෙයක්ම මම .දැනගෙන හිටියා.අපි හිටියේ සතුටින් . ඒත් මගෙ ගෙදරින් තියෙන විරුද්ධ බවට එයා හිටියේ කනස්සල්ලෙන්
ඔහොම ඉන්න අතරෙ තමයි මම ඇක්සිඩන්ට් වෙන්නෙ. කකුල කැඩිලා ඇන හතරක් දාන්න සිද්ද වෙනවා.
දවස් 21ක් මම කොලඹ ඇක්සිඩන්ට් වෝඩ් එකේ. ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට ගෙදරින් එන නිසා ජයන්ත එන්නේ ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාව ඉවර වුනාම. ෆැබ් එකෙන් කේක් අරන් ඇවිත් දීලා වාට්ටුවේ නර්ස් නෝනලා ටික යාලු කරගෙන . එයා 2.00ට ආවාම 4.00 වෙනකං මගේ ලඟින් ඉන්න එයාට ඉඩ දෙනවා. අම්මා ගේන බත් එක පස්සෙ කන්නම් කියලා තියාගෙන ඉන්නවා ජයන්ත එනකන්. එයා මට බත් ටික කවලා, කතා කර කර ඉඳලා තමයි යන්නේ.
දවස් 21කට පස්සෙ මාව ගෙදර එක්කන් යනවා. එතනින් අපි දෙන්නාට මුන ගැහෙන්න තියෙන හැම අවස්තාවක්ම නැති වෙනවා . මාව මෙඩිකල් ලීව් පිට මාස 5කට ගෙදර ට කොටු වෙනවා . අම්මා ගෙදර නැති වුනු ගමන් මම හොරෙන් ජයන්ත ට කෝල් කරනව. එහෙම තමයි කාලය ගෙවුණේ . මාස 5කට පස්සෙ මට ගෙදර ට අසන්න තැනකට මාරුවීමක් ලැබෙනවා . උදේට ගෙදරින් කෙනෙක් වාහනේක මාව ගිහින් බස්සවනවා. හවසට ඔෆිස් එකේ කෙනෙක් එක්ක එන්න පුලුවන් කියලා ගෙදරට කියලා , ජයන්ත එක්ක එනවා. 4.30ට ඔෆිස් ඉවර වුනාම මම එතනටම වෙලා ඉන්නවා එයා එනකන් . මම එතකොට ඇවිදින්නේ කිහිලි කරු දෙකෙන්. ජයන්ත මාව උස්සලා වාහනේ න් වාඩි කරවන්නේ , එයාගෙ ටවුන් ඒස් වෑන් එකට මට නගින්න බැරි නිසා. ගෙදරට කලින් බස් හෝල්ට් එකේ මාව බස්සලා එතනින් 3 වීල් එකකින් ගෙදර එනවා. මාස දෙකකින් විතර එක කිහිලි කරුවක් අයින් කරනවා. මට ටිකක් හොඳයි.
ඒ අතරෙ මට ටිකක් තේරෙනවා එක පාරටම මාව බස්සවන්නෙ නැතුව මෙයා වටේට රවුම් කීපයක් දුරට ගිහින් තව වෙලා ව අරගෙන තමයි මට යන්න දෙන්නෙ කියලා . ඒත් ඒක ගැන අහන්න කතා කරන්න මට හිතුනෙ නෑ. තවත් මාස තුනකින් අනිත් කිහිලි කරුවත් අයින් කරන්න මට වෛද්‍ය උපදෙස් ලැබෙනවා . ඊට පස්සෙ ඒ ලඟම දවසක ජයන්ත මට කියනවා ඊලඟ දවසේ එනකොට සාරියක් අඳලා එන්න කියලා . එයා ම මට ගෙනත් දුන්නු ලස්සන කොට්න් සාරියක් තිබුනා මමත් ඉතාම කැමති .මම එදා ඒක ඇඳලා ගියේ. හවස මාව ඔෆිස් එක ලඟින් අරගෙන එයා මාව එක්කන් ගියේ ස්ටුඩියෝ එකකට. අපි දෙන්නා එකට ඉඳලා ෆොටෝ දෙකක් ගත්තා . අදටත් ඒ ෆොටෝ දෙක මම ගාව පරිස්සමින් තියෙනවා . ඒ ෆොටෝ දෙක අපි අතට ලැබුනටත් පස්සෙ දවසක ජයන්ත මට කතා කරලා කිව්වා අපි ට තව දුරටත් මේ ගමන එකට යන්න බෑ. ඔයාගෙ ගෙදරින් මාව දෙකේ කොලේට දාන එක කවදාවත් වෙනස් වෙන්නෙ නෑ. ඔයාට ගෙදරින් ගේන යෝජනා වලට ඔයා කැමති වෙන්නෙත් නෑ මම ඉන්න නිසා . ඒනිසා මම හිතුවා ඔයාව මේකෙන් නිදහස් කරන්න කියලා .
පැරශූට් එකක් නැතුවම අහසින් බිමට කඩන් වැටුනා මාව.
කඳුලු පුරෝගෙන මම ඇහුවා මොකද වුනේ කියලා .
එයා කිව්වෙ එයා මාව හිර කරගෙන ඉන්න බවක් සහ ඒ නිසාම මට හොඳ ගෙදර අයත් කැමති කෙනෙක් හොයා ගන්න අවස්තාව එයා මට නැති කරලා කියලා එයාට හිතෙන බවත්, ඒ නිසාම ටික කලක් තිස්සේ එයත් දන්න , එයාට බොහොම කැමැත්තෙන් හිටපු කෙනෙක් හිටියා . අපි විවාහ ගිවිස ගත්තා කියලා .
මොන තරම් ප්‍රශ්න ආවත් , ගෙවුණු කාලය හරිම සුන්දරයි, ඒ අදරයයි, මතක ගොන්නයි හිතේ මුල්ලක තියාගෙන අම්මලා ගේන යෝජනා වකට කැමති වෙලා යන තැනක හොඳින් ඉන්න කියලා එයා මගෙන් වෙන් වෙලා ගියා.
“හ්ම්ම්ම්ම්!”
චිත්‍රා ට සුසුමක් හෙලුනේ ඉබේටම. වචනයක් වත් කියන්නෙ නැතුව මම දිහා බලන් හිටියේ හරියටම මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරිව වගේ.
“එයාගේ යටි හිතේ මේක තියාගෙන තමයි එයා අන්තිම දවස් ටික ගත කලේ කියලා මම දැන් දන්නවා . කකුල් දෙකෙන් නැවත හිට ගන්නකන් තමයි ඉන්න ඇත්තේ . එහෙම නොකලොත් එයාගෙ ම හර්ද සාක්ෂිය එයාට දොස් කියයි කියලා වෙන්න ඇති.” ඒත් එක්කම ජීවිත කාලයටම අමතක නොවෙන මතක සැමරුමක් දීලා යන්න වෙන්න ඇති ෆොටෝ දෙක අරගන්න ඇත්තේ .”
“ඔව්, එහෙම වෙන්න ඇති . ඒත් ඔයා කිව්වෙ අවුරුදු 17ක් ඒ කතාව ඇදුනා කියලා .”
“හ්ම්ම්ම්!”
මාලනීට සුසුමක් හෙලුනේ ඉබේටම .
“අපේ ජීවිත වල සිද්ද වෙන දේවල් හරිම පුදුමාකාරයි චිත්‍රා .
ඒ වගේම මට හිතෙනවා අපි ට මුන ගැහෙන හැම කෙනෙක් ම අපිට මුන ගැහෙන්න , හොඳට හෝ නරකට , නියමිත වෙලා තිබෙන අය වෙන්න ඇති කියලා . ”
අමාරුවෙන් හිත හදා ගෙන ඉන්න පුරුදු වුනා . ඊට පස්සෙ ගෙදරින් ගෙනාපු යෝජනා හැම එකකටම බෑ කියලා මග ඇරියා.” මට ගොඩක් දුක හිතුනු වෙලාවට මම ජයන්ත ට කෝල් කලා. මට තනියම හිත හදා ගන්න වෙන්න ඇති , කෝල්ස් වලට උත්තර දුන්නාට කවදාවත් මාව මුන ගැහෙන්න ආවෙ නෑ. ”
ඒත් ඔයා දන්නවාද පිරිමි පියවි සිහියෙන් පාලනය කරගෙන හිර කරගෙන ඉන්න ගොඩක් දේවල් ඇල්කොහොල් වලින් නිදහස් වෙනවා. එයා කොහේ හරි පාටියකට ගිය හැම රැකම මට කෝල් එකක් ආවා. විනාඩියක් දෙකක් කතා කරලා තියනවා.”
ඔය අතරෙ තමයි මගේ අම්මා ලෙඩ වෙන්නෙ. මම ඒ බව ජයන්ත ට කියලා තිබුණේ . මාස තුන හතරකින් අම්මා නැති වෙනවා.
හයවන පරිච්ඡේදය
අම්මාගේ නැති වීමත් එක්ක මගේ ජීවිතය කඩාගෙන වැටෙනවා. මේ ලෝකේ මම තනිවෙනවා.
මම තේරුම් ගත්තා මගේ ජීවිතය සම්බන්ධ ව මගේ තිබුනු හීන ආයේ කවදාවත් ඉශ්ට නොවෙන බව . ගැහැනු ලමයෙක්ට එයාගෙ අම්මා නැති වුනා ම ඒකට සමගාමීව ගොඩක් දේවල් අහිමි වෙනවා . රැකවරණය පලවෙනි දේ. එයාව කසාද බන්දවා දෙන්න අම්මා කෙනෙක් ට තරම් වෙන කාටවත් වුවමනා නෑ.
මහගෙදර මම තනි වුනා . අඩුම ගානේ තනියම ඉන්න පුලුවන් ද ඔයාට කියලා අහන්න කෙනෙක් හිටියේ නෑ. පවුලේ තව ගොඩක් දෙනෙක් හිටියත්, ඒ අයට හිතන්න තම තමන්ගෙ ප්‍රශ්න තිබුනා වෙන්න ඇති . ඒ ප්‍රශ්න අතරෙ එක්කෝ මාව අමතක වුනා , මගහැරුනා, එහෙම නැත්නම් මගේ හිත හයියයි කියලා හිතලා එයාලා හිත හදාගත්තා.
ඒ අතරෙ මම ජීවිතය ට තනියම මුහුන දෙන්න වුවමනා වෙන ශක්තිය බින්දුවෙන් බින්දුව එකතු කලා.
ඇයි මට මෙහෙම වුනේ කියලා මම මගෙන් ම අහලා උත්තර හෙව්වා.
අවසානයේ සිද්ද වුනේ මොකක්ද ? මම ආදරය කරපු කෙනාත් මට නෑ, අම්මලා එකතු වෙලා හොයපු දොස්තරලා ත් නෑ, මට අම්මා ත් නෑ.
“ඔයාට තේරුම් ගන්න පුලුවන්ද චිත්‍රා , මට දැනුනු අසරණ කම? ”
“මට හොඳටම තේරෙනවා මාලනී ”
චිත්‍රා කිව්වෙ ඇස් වල කඳුලු පුරවගෙන.
මම හිත හදා ගත්තා, මිනිස්සුන්ට මෙහෙම දේවල් සිද්ද වෙනවා , කාලයත් එක්ක අපේ ජීවිත වෙනස් වෙනවා කියලා හිතලා.
හිනාවකින් මුව සරසා ගෙන හැමෝටම හොඳින් කතා කරලා වැඩ කරගෙන යන අතර තුර දුරකථන ඇමතුමක් ආවෙ කාලෙකින් කතා නොකරපු යාලුවෙක් ගෙන්.
ඒ මාලනී ගේ පාසැල් කාලෙ හොඳම යාලුවා. එයාල කසද බැන්දලා අවුරුදු 23ක් ලු. ඒක සමරන්න එයාල ගිහින් ඒ අය මදු සමය ගෙවපු දිහාට . ඒ අතරෙ මාවත් මතක් වුනා කියලා විස්තර කතා කරා. දිගට කතාව ගෙනියන්න වැඩ කරන අතර තුරේ අමාරු නිසා , එයාලට සුභ පතලා පසුව කතා කරන්න පොරොන්දු වෙලා ඇමතුම ඉවර කලා.
දුරකථන සන්වාදය නිමා කලාට පස්සෙ මාලනී ට එකවරම හිතුනෙ දෙවියනේ… මමත් ඒ කාලෙම බැන්දානම්….. ඒ තරම් කලයක් ගත වෙන්න තිබුනා නේද කියලා .
ඒ සිතුවිල්ලත් එක්කම , මාලනී ගේ හිත අතීතයට ඇදුනේ නිරායාසයෙන්.
සම්බන්ධ කම් නම් කීයක් තිබුනා ද? කී දෙනෙක් නම් ජීවිතේට ලන් වුනද, කී දෙනෙක් ලන්වෙන්න උත්සාහ කරාද, මම කී දෙනෙක් ව ප්‍රතික්ෂේප කලා ද?? ඒ හැම මතකයක්ම හිත ඇතුලේ එකිනෙකා අභිබවා මතු වෙන්න දැගලුවේ …….හරියටම …..
ඒ හැමෝම අතරින් මුලින්ම හිතට අවේ ජයන්ත .මාලනී කාට හරි කෙනෙක් ට අවන්කව ආදරේ කලා නම් ඒ ජයන්ත ට. අහම්බෙන් වගේ සිදුවුනු ඒ හමුවීමත් දෛවෝපගත හමුවීමක් කියලා මාලනී ගේ හිතේ හැමදාමත් තිබුනා .
ඒත් එයාට මාලනී ගේ ගෙදරින් කැමති වුනේ නෑ. එයා ඒ වෙනකොට කරපු ලිපිකරු රැකියාව මාලනී ගේ ගෙදර අයට ගැලපුනේ නෑ. ඒ නිසාම එයා ඒ රස්සාව අතෑරලා දාලා ව්‍යාපාරික යෙක් වුනු හැටිත්, ටික කලකින් සාර්තක වුනු හැටිත් මාලනී මතක් කලේ දූකයි, සතුට යි දෙකම සමග..
ජයන්ත ට ව්‍යාපාර ය පවත්වාගෙන යන්න ඇති තරම් මුදල් තිබුණේ නෑ. ඒ හැම වෙලාවකම මාලනී ගේ පඩ්ය එහෙම නැත්නම් අතේ කරේ තිබුනු රත්තරං බඩු ගලවලා දීපු හැටි බැන්කුවට උකස් කරලා සල්ලි ගන්න, මාලනී ට දෑස් ඉදිරියේ මැවිලා පෙනුනා. දිනෙන්දින දියුණු වුනු ජයන්ත වෙන කසදයක් කරගත්තා.
දෙවන පරිච්ඡේදය
ඔය අතරෙ තමයි, මාලනී ගෙ අම්මා නැති වෙන්නෙ. ජයන්ත මල ගෙදර ඇවිත් ගිහින් තිබුනා . නමුත් මාලනී ට මුන ගැහුනේ නෑ. එයාව දන්න එතන හිටපු අය තමයි පස්සෙ කිව්වෙ.
මාසයක් විතර ගත වුනාට පස්සෙ දවසක මාලනී ට කෝල් එකක් අවා ජයන්ත ගෙන්.ඒ වෙනකොට මාලනී හිටියෙ මහා ගෙදර තනියම .හැමෝම කසද බැන්දලා වෙන වෙනම ජීවත් වුනු නිසා මහා ගෙදර ඉතුරු වෙලා හිටියේ අම්මා යි මාලනී යි විතරයි.
අම්මා අසනීප වෙලා හිටපු කාලය තුල මාලනී නිදි නැතුව කල්පනා කරා එයාගෙ ජීවිතයට සිද්ද වෙන්න යන දේ.
මාලනී තේරුම් ගත්තා අම්මා ගේ මරණය ත් සමඟ මාලනී ගේ ජිව්තය ත් ඉවර වෙන බව.
ගැහැනු ලමයෙක්ට එයාගෙ අම්මා නැති වුනොත් ජීවිතයේ ගොඩක් දේවල් අහිමි වෙනවා.
“මොනවාද මාලනී මේ තරම් කල්පනා කරන්න්නේ?”
එකට සේවයේ යෙදෙන චිත්‍රාගේ කටහඩ්න් මාලනී තිගැස්සුනා.
“ඔයා හිටියේ බොහොම දුර ඈතක, කොහෙද ඉගිල්ලුනේ? “
චිත්‍රා ඇහුවේ කුතුහලය සහා ලෙන්ගතු බව දෙකම කැටි වුනු කට හඬකින්.
“ඇත්තමයි , හිත ගොඩක් දුර ගියා . අවුරුදු ගානක් පස්සට “.
“එන්න දැන් ඕවා අමතක කරලා වැඩ කරමු. අපි හවසට ගෙදර යන ගමන් කතා කරමු. ඔයා දන්නවා නේ මම හොඳ ඇහුම්කන් දෙන්නෙක් . මම දන්නවා පරන මතක ඇවිස්සුනාම හිතට මොන තරම් බරක්ද කියලා . කතා කරාම ඒ බර සැහැල්ලු වෙනවා”.
ඒ සන්වාදයෙන් පස්සෙ දෙන්නාම සුපුරුදු පරිදි තම තමන්ගෙ වැඩ වල නිරත වුනා.
දවසත් හෙමි හෙමීට ගෙවිලා ගියා.
ගෙදර යන්න බස් එකට ගොඩ වෙන කොට හොඳ වෙලාවට දෙන්නාටම එක තැන වාඩි වෙන්න ඉඩ තිබුනා .හරි බරි ගැහිලා වාඩි වෙලා මාලනී කතාව පටන් ගත්තා .
“මට ජයන්ත හමුවෙන්නේ අහම්බෙන් . ඊට කලින් දවසේ රෑ ගෙදර ඒ රන්ඩුව නොවුනා නම් මම ජයන්ත ලඟ නතර නොවෙන්න තිබුනා”.
“ඒ මොකක්ද ඒ ගෙදර වුනු සිද්දිය”?
චිත්‍රා එහෙම අහුවේ මාලනී ට නිදහසේ කතා කරන්න ඉඩ සලසා දෙන්න .
“ඒ වෙන කොට මම විශ්ව විද්‍යලෙන් අවුට් වෙලා පත්වීමත් ලබලා හිටියේ . මම කා එක්ක වත් යාලු වෙලා හිටියෙ නෑ. ගෙදරින් මට විවාහ යෝජනා ගේන කාලෙ. ඒත් හරියට කෙනෙක් ගලපා ගන්න බැරි වෙලා තිබුණේ .
මට අද හිතෙනවා ගෙදර අය ගලපන්න උත්සාහ කලේ ඒ අයගේ හිත් වලට සහා ඒ අයගේ තත්ත්වයන්ට කියලා . මාලනී කියන චරිතයට ගලපන්න හැදුවේ නැහැ කියලා තමයි මට හිතෙන්නෙ. කොහොම වුනත් මට ඊලඟ දවසේ උදේ නුවර යන්න තිබුනා යාලුවෙක් ගේ විවාහ උත්සවය කට සහභාගි වෙන්න . අම්මා හිටියෙ මගෙ සාරී හැට්ටය මහමින්. හරියට ම මතක නෑ හේතුව , කොහොමින් හරි මගෙ අක්කා කෙනෙක් මාත් එක්ක කතා වකට පැටලුනා.
මගේ අක්කා ගැන කිව්වොත්, එයා මට වඩා අවුරුදු 5ක් වැඩිමල් . ඒත් ඒ වෙනකොටත් එයත් කසාද බැඳලා හිටියේ නෑ.
එයාත් ඉන්න ඇත්තේ මානසික ආතතිය කින් කියලා මට දැන් නම් හිතෙනවා . ඒත් ඒ වෙලාවේ නම් මට ඔය මොනවත් හිතුනෙ නෑ, පපුව පැලෙන තරම් දුකක් ඇරැනකොට.”
” ඉතින් කියන්නකෝ අක්කා මොනවාද ඔයාට කිව්වෙ කියලා ” චිත්‍රා කිව්වෙ කුතුහලයෙන් .
එයා කිව්වා මම හරි කාලකන්නයෙක් කියලා . මගේ කාලකන්නි කමට තමයි කිසිම මන්ගල යෝජනාවක් හරි නොයන්නේ කියලා . ඒ කියපු දේ මගේ පපුව හිල් කරගෙන ගියා . මගේ හිත කඩන් වැටුනා, කුඩු පට්ටම් වෙන්නම. මම හොඳටම අඬලා නිදා ගත්තෙ. මට නින්ද යන්න කලින් මම අදිශ්ටාන කරගත්තා හෙට යන මඟුල් ගෙදර දී කවුරු හරි කෙනෙක් මම දිහා බලලා කැමැති වුනොත් , මම එයා එක්ක යාලු වෙනවා කියලා .
ඊලඟ දවසෙ උදේ මම නුවර ගියේ තව යාලු ජෝඩුවක් එක්ක එයාලගේ වාහනේ.
එතනදී මම දැක්කා ඇනස්ලි මාලේවන කියන ගායකයා වගේ කෙනෙක් මගේ දිහා වරින් වර බල බලා ඉන්නවා . එදා හවස මම ගෙදර එන්න තිබුණේ බස් එකේ ,මොකද මගෙත් එක්ක ගිය අනිත් ජෝඩුව හෝම් කමින් එකටත් ඉඳලා එනවා කිව්වේ. එයාල කිව්වා මාව ගිහින් බස් එකට දාන්නම් කියලා . ඕක ඇහුණා අර මම කලින් කියපු කෙනාට. එයා ගිහින් අපේ යලුවා මනමාල මහත්තයාට කියලා , කවුරු හරි කොලඹ යන කෙනෙක් ඉන්න වා නම් දා ගෙන යන්න පුලුවන් , වාහනේ ඉඩ තියෙනවා කියලා . ඊට පස්සෙ මම එයාගෙ වාහනේ තමයි එදා ගෙදර ආවේ. ඒ තමයි අපේ කතාවේ පටන් ගැන්ම.
ඒ කතාව එතන ඉඳන් අවුරුදු 17ක් පුරාවට ඇදෙනවා.
හතරවන පරිච්ඡේදය
ජයන්ත ට උපාධියක් නැති එක අපේ ගෙදර අය හරි ලොකුවටඅවලාද කිව්වා. මගෙන් සල්ලි ගන්න තමයි මාත් එක්ක යාලු වෙලා ඉන්නෙ කියලා .
මම හැම තිස්සෙම හිතුවෙ අපි එකතු වුනේ එකට ගමනක් යන්න, ඉතින් මම කොහොම ද උදව් නොකර ඉන්නෙ කියලා. මම ජයන්ත ට ගොඩක් ආදරය කලා . එයා කැමති විදියට ඇඳුම පැලඳුම පවා වෙනස් කලා, එයාව සතුටු කරන්න හිතලා.
අපිට නිතර නිදහසේ හමු වෙන්න ඉඩක් තිබුණේ නැ. මම එතකොට වැඩ කරේ කොලඹින් පිට , අම්පාරේ .සෙනසුරාදා ත් වරුවක් වැඩ. හැම සෙනසුරාදා ම, ජයන්ත උදෙන්ම පිටත් වෙනවා අම්පාරේ එන්න . එයා එනකොට මගේ වැඩ ඉවර වෙලා . මම දවල්ට කෑම හදාගෙන බලන් ඉන්නවා එයා එනකන්. අපි කෑම කාලා, පැයක් විතර කතා කර කර ඉඳලා අපහු එන්න පිටත් වෙනවා. රෑ 9.00 විතර වෙනකොට මම ගෙදර ලඟින් බහිනවා. ඉරිදා මට එයාව හමු වෙන්න ඉඩක් නෑ. සතියේ දවස්වල ටෙලිපෝන් එකෙන් කතාව . එහෙම තමයි අපේ කතාව ගෙවුනේ .
මම හැම තිස්සේම හිතුවා එයා මොන කැපවීම ක් ද කරන්නේ පැය 6ක් ගෙවා ගෙන හැම සතියේ ම යන්න මම තනියම බස් එකේ එන එක නතර කරන්න .මම හැම දාම හිතුවෙ කෙනෙක් තනියම හිතලා කවුරු හරි කෙනෙක් වෙනුවෙන් කරන සියුම් දේවල් වල පවා ආදරය හරියට පිරිලා තියෙනවා කියලා .හැබැයි අපි අතරෙ තිබුනා පරස්පර බවක්. අපි දෙන්නගෙ අධ්‍යාපන මට්ටම් වල වෙනස. මම ඒ බව තේරුම් අරගෙන කිසිම වෙලාවක එයාට ඉහළින් කතා නොකර හිටියේ . ඒ නිසාම තමයි අපේ කතාව මේ තරම් කාලයක් දිගට ගලන්නේ .
